Առաջին համաշխարհային պատերազմի ավարտը. Վերսալ-Վաշինգտոնյան համակարգ

1. Ինչպիսի՞ ավարտ ունեցավ Առաջին համաշխարհային պատերազմը։-Պատերազմն ավարտվել է Անտանտի հաղթանակով. փլուզվել են Ավստրո-Հունգարական, Օսմանյան, Ռուսական, Գերմանական կայսրությունները, աշխարհի պետությունների թիվը 59-ից հասել է 71-ի:

2. Որ՞ կայսրությունների փլուզման պատճառ դարձավ Աշխարհամարտը։-Գերմանիայի և Ռուսաստանի։

3. Ինչ է՞ իրենից ներկայացնում Վերսալ-Վաշինգտոնյան համակարգ ասվածը:-Վերսալ-Վաշինգտոնյան համակարգ, պայմանագրերի համակարգ, որ հաստատել էին հաղթող պետությունները (գլխավորապես Մեծ Բրիտանիան, Ֆրանսիան, ԱՄՆ և Ճապոնիան) առաջին համաշխարհային պատերազմից (1914-1918) հետո։ Նպատակն էր ամրապնդել աշխարհի ետպատերազմյան վերաբաժանումը։ Ուղղված էր ոչ միայն պարտված պետությունների, այլև սովետական երկրի և գաղութային ու կախյալ երկրներում ազգաազատագական շարժման դեմ։ Վերսալ-Վաշինգտոնյան համակարգի հիմքում ընկած էին Վերսալի հաշտության պայմանագիրը (1919) և նրան առնչվող Սեն-Ժերմենի (1919), Նյոյի (1919), Տրիանոնի (1920) ու Սևրի հաշտության պայմանագրերը (1920), Վաշինգտոնի կոնֆերանսը 1921—1922, թվականներին ստորագրված մի շարք համաձայնագրեր և այլն։ Վերսալ-Վաշինգտոնյան համակարգը չկարողացավ վերացնել գերտերությունների միջև հակասությունները։ Երկրորդ համաշխարհային պատերազմը (1939—1945) վերջնականապես քայքայեց Վերսալ-Վաշինգտոնյան համակարգը։

Բալկանյան ճգնաժամ

1. Որ՞ երկրներն էին ներառված այդ ճգնաժամի մեջ:
2. Որոնք՞ էին պատճառները:
3. Որ՞ երկրների հհամար էր հատկապես կարևոր Բալկանյան հիմնահարցը:
4. Ինչպիսի՞ լուծումներ տրվեցին հարցին:
5. Հայկական հարց և Բալկանյան ճգնաժամ. զուգահեռներ:

1.Բուլղարիա, Սերբիա, Հունաստան և Մոնտենեգրո ներառված  էին այդ ճգնաժամի մեջ:                  2.Թուրքիան կորցրել էր բոլոր եվրոպական տիրությունները,Բալկանյան միությունը                                      կարողացավ պարտության մատնել օսմանյան բանակին։                                                         3.Թուրքիան   և  Բալկանյան միությունը    (Բուլղարիա, Սերբիա, Հունաստան և Մոնտենեգրո)        4.,,,,,,,,,                                                                                                                                                                   5.

 

Լոնդոնի և լոզամի կոնֆերանսներ

1. Որոնք՞ էին կոնֆերանսի գումարման պատճառները
2. Որոնք էին հայերի նպատակները այդ կոնֆերանսներում
3. Ովքեր՞ շահեցին կոնֆերանսների արդյունքում
4. Որ՞ գործոնները խոչընդոտներ հանդիսացան հայերի համար
5. Ինչպիսին՞ կլիներ Հայաստանի կարգավիչակը, եթե իրականացվեին նախատեսվող քայլերը:

1.

Արևելյան Հայաստանը 20-րդ դարասկզբին

19-րդ դարասկզբին Ռուսաստանը Հայաստանին ազատագրեց Իրանի տիրապետությունից և գաղութացրեց երկիրը, բայց մարդիկ կարողացան բարելավել սոցիալ ֊ տնտեսական պայմանները։ 1827 և 1878 թվականներին ցարական Ռուսաստանը ազատագրելով Հայաստանը այն բաժանեց նահանգների՝ Ղարսի ՝ Կաղզվանի, Արդահանի, Սարղամիշի, Երևան ՝ Ալեքսանդրապոլի, Սուրմալուի, Նախիջևանի, Շարուրի, Դարալագյազի, Էջմիածնի և Երևանի գավառներով։ Նահանգները ունեին 5 գավառ, իսկ գավառները 5 շրջան, իսկ շրջանները 25 — 30 գյուղ։ Լինում էին նահանգապետներ, գավառապետներ և շրջանապետներ։ Իրար մոտ գտնվող 6-7 գյուղ համարվում էին հասարակություն։ Գախնի քվեարկությամբ երեք տարին մեկ ընտրում էին գլխավոր։ Պետությունը նշանակում էր նահանգապետներ, գավառապետներ և շրջանապետներ։ 1913 թվականի հունիսին Ռուսաստանում տեղի ունեցավ մարդահամար։ Խմբակներ ուղարկեցին Երևան, որոնց տասնօրյա դասընթացներում պատսարսեցին հրահանգիչների և վիճակագիրների։

Գլոբալիզացիան

Գլոբալիզացիան մեր օրերում. պատմություն և կիրառում գործնականում

• Ինչ է՞ գլոբալիզացիան, երբ է՞ այն սկսվել:                                                                Համաշխարհային համահարթեցում  է’     առաջացել է 20-րդ դարի վերջում :                       Ինչպիսի՞ միջոցներ են կիրառվում գլոբալիզացված աշխարհի ստեղծման համար:                      քաղաքական համակարգ;
  մշակույթային համակարգ:                                                                                                                      Ինչպիսին է՞ գլոբալիզացիոն գործընթացների ազդեցությունը արդի աշխարհի վրա:                      քաղաքական ու սոցիալական                                                                                                          Իմնչպես՞ եք պատկերացնում գլոբալիզացված աշխարհ հասկացությունը:                                   գլոբալիզացիայի մասնավոր տեսակ էլ Սովետական Երկրները` նրանք բոլորն էլ կամաց -կամաց սկսում էին կորցնել իրենց ազգային ինքնությունը:                                                                                                                                                                                                         Արդյոք՞ կցանկանայիք ապրել գլոբալիզացված աշխարհում:

  եսիմ է (ոչ)

Սահմանադրություն, Ազգային սահմանադրություն

Սահմանադրությունը պետության հիմնական օրենքն է, որը սահմանում է նրա պետական կառուցվածքը, կառավարման և իշխանության մարմինների համակարգը, նրանց իրավասությունները և ձևավորման կարգը, ընտրական համակարգը, քաղաքացիական իրավունքները և ազատությունը, ինչպես նաև դատական համակարգը։ Սահմանադրությունն օրենսդրության հիմքն է։ Պետական գործունեության տարբեր բնագավառներում սահմանադրական կարգի պահպանմանը հետևում է Գերագույն դատարանը կամ Սահմանադրական դատարանը։

Ազգային Սահմանադրություն

1860 թվականի ազգային սահմանադրություն (հայտնի է նաև որպես Ազգային սահմանադրություն Հայոց), արևմտահայերիկրոնահամայնական կյանքը կարգավորող կանոնադրություն։ Ընդունել է Կ. Պոլսի հայոց պատրիարքարանը 1860-ի մայիսի 24-ին։ Սակայն սուլթանական կառավարությունը մոտ 3 տարվա ձգձգումից հետո և էական կրճատումներով (հոդվածների թիվը, երեսփոխան-պատգամավորների, հատկապես՝ գավառները ներկայացնողների քանակը ևն) այն վավերացրել է միայն 1863-ի մարտի 17-ին (թուրքերեն կոչվում էր «Հայ ազգի կանոնադրություն»)։ 1853-ին Կ. Պոլսի հայ համայնքի ներկայացուցիչներից ընտրված մարմինների՝ Ազգային, Հոգևոր և Գերագույն ժողովների համաձայնությամբ կազմվել է Ուսումնական խորհուրդ, որի անդամներ Նահապետ Ռուսինյանը, Գրիգոր Օտյանը,Նիկողայոս Պալյանը, Սերովբե Վիչենյանը (Սերվիչեն), Կարապետ Ութուճյանը, Գրիգոր և Մկրտիչ Աղաթոն եղբայրները 1857-ին մշակեցին կրոնական, ազգային, մշակութային, հասարակական կյանքին վերաբերող կանոնադրություն։

Չնայած զգալի թերություններին, Ազգային սահմանադրությունը նոր և առաջադիմական երևույթ էր արևմտահայ կյանքում։ Նպատակն էր ավելի ժողովրդավարական հիմքերի վրա դնել Կ. Պոլսի պատրիարքարանի գործունեությունը, կարգավորել Օսմանյան պետության և արևմտահայության փոխհարաբերությունները։ Ազգային սահմանադրության գործադրման ամենաբեղուն շրջանը 1870–90-ական թթ. էին, մասնավորապես՝ Մկրտիչ Խրիմյանի պատրիարքության տարիները (1869–73), երբ Ազգային ընդհանուր ժողովը բազմիցս քննարկել է գավառահայության հարստահարությունները սանձահարելու որոշումներ, ընտրել հայկական բարեփոխումների ծրագրեր և այլն։